GURU SMK JENGKA 2 TAHUN 1975

OLEH-AHMAD BIN YAAKOB

Pada tahun 1975, bilangan pelajar SMK LKTP Jengka 2 meningkat kepada 455 orang. Manakala jumlah guru pula  bertambah daripada 9 orang kepada19 orang. Bilangan penghuni asrama sementara pula bertambah menjadi 210, iaitu 121 penghuni Asrama Lelaki  dan 89 orang penghuni Asrama Perempuan.[1]

SUMBER-En Samian Hj Samingon

      Guru-guru yang mengajar di SMK Jengka 2 ialah En Azman bin Mohd Amin, Puan Tariah bt Kassim,[2]En Mohd Jaafar bin Nasir,[3] En Sahril bin Maarof, cikgu Nor Aminah bt Jaafar, Guru Besar En Ibrahim bin Mohamad, En Hamzah bin Awang, En Mokhlas Hj Ahmad dan cikgu Norehan bt Busu.[4]

---

[1] Majalah Jaya,Bil.2 1979,14

[2] Temu ramah En Azman bin Mohd Amin pada 18 Mei 2018.

[3] Temu ramah En Mohd Jaafar bin Nasir pada 17 Mei 2018.

[4]Temu bual dengan En Samian Hj Samingon pada 17 Mei 2018.

Ciri-ciri Masyarakat Feudal di Jepun

Oleh-AHMAD BIN YAAKOB

Kedudukan Maharaja

Pada zaman Keshogunan Tokugawa, Maharaja tidak mempunyai kuasa dalam pemerintahan.Meskipun Maharaja merupakan ketua negara, tetapi kuasa sebenar pemerintahan terletak ditangan Shogun. Tokugawa Ieayasu telah mengambil langkah-langkah untuk mengukuhkan kedudukan dan pengaruhnya. Beliau memperkenalkan undang-undang dan dan peraturan bagi mengurangkan pengaruh Maharaja dan putera raja.[1]

Kedudukan Shogun

Menjelang Zaman Keshogunan Tokugawa, kuasa pemerintahan terletak ditangan Shugon. Shogun Ieyasu mengukuhkan kedudukan dengan menubuhkan pasukan tentera yang kuat. Selain itu, Tokugawa Ieyasu  menyerahkan pentadbiran wilayah kepada vassal yang setia kepadanya.

      Beliau turut mengambil langkah meningkatkan kekayaan dengan melibatkan diri dalam kegiatan ekonomi komersial dan perlombongan. Di samping itu beliau juga mengawal golongan Daimyo yang menguasai daerah.[2]

Kepentingan golongan Samurai

Golongan Ssamurai mempunyai kedudukan istimewa dalam masyarakat feudal di Jepun. Mereka terdiri daripada panglima perang yang bertanggungjawab memelihara  keamanan negara.

      Golongan samurai berkhidmat kepada golongan bangsawan dan mereka tidak dibenarkan melakukan kerja lain. Mereka digunakan oleh golongan bangsawan untuk mempertahankan hak dan keselamatan mereka.

      Golongan ini tidak dibenarkan memiliki tanah, sebaliknya mereka bergantung kepada bekalan beras yang diberikan oleh Daimyo. Golongan Samurai mempunyai minat dalam bidang kesenian dan kesarjaan. Pemilikan ilmu dianggap perkara mulia dalam kalangan pahlawan di Jepun.[3]

Pemilikan Tanah

Pada Zaman Keshogunan Tokugawa, wilayah diserahkan kepada vassal yang setia kepada Shogun. Sshogun memberikan tanah kepada tuan tanah Daimyo yang setia kepadanya.  Tuan tanah yang setia akan mengawasi gerak-geri Daimyo yang diragui kesetiaanmya.

      Tokugawa Ieyasu mengambil langkah merampas tanah daripada Daimyo yang menentang pemerintahannya. Tanah-tanah yang dirampas diserah kepada tentera dan tuan tanah yang setia kepadanya. Shogun melantik gundai dan daikin untuk mentadbir dan menguruskan tanah miliknya.[4]

Kewajipan peribadi

Dalam masyarakat feudal, wujud hubungan peribadi antara Shogun dan Daimyo atau tuan tanah. Shogun menyerahkan tanah kepada Daimyo yang setia kepadanya. Sebagai balasan, Daimyo akan membantu Shogun dalam pentadbiran dan ketenteraan.

      Dalam hal ini, kedua-dua pihak saling bertanggungjawab terhadap kepentingan berdama iaitu satu pihak memberi perlindungan manakala satu pihak lagi menawarkan perkhidmatan dalam pentadbiran dan ketenteraan.[5]

Mobilti Sosial

Masyarakat feudal di Jepun pada abad ke-16 dan 17 terdiri daripada beberapa lapisan. Setiap lapisan dalam masyarakat feudal mempunyai kedudukan ekonomi, sosial dan politik yang berlainan.

      Kedudukan dan status masyarakat ditentukan berdasarkan keturunan dan sistem kelas. Dalam hal ini perubahan status dan mobiliti sosial dalam masyarakat feudal di Jepun jarang berlaku. Umpamanya golongan pedagang meruapakan golongan yang dipandang rendah.[6]

---

[1] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kedua ,16.

[2]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga ,11.

[3]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kemaskini,13.

[4] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga ,12.

[5] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kedua ,13.

[6] Ibid.

Masyarakat Feudal di Jepun abad ke-16 hingga 17

Oleh-AHMAD BIN YAAKOB

Sejarah kemunculan Sistem Feudal di Jepun

Feudalisme di Jepun dapat dikesan dengan jelas pada zaman Kamakura (1192 - 1333) hingga zaman Sengoku Jidai (1536 -1998).Feudalisme di Jepun mencapai kematangan pada zaman Keshogunan Tokugawa (1603 - 1867).[1]

      Kemerosotan kuasa Maharaja Jepun membuka peluang kepada kemunculan tuan tanah di Jepun yang dikenali sebagai Daimyo. Golongan Daimyo memiliki ladang persendirian yang dikenali sebagai Syo atau Syoen. Bentuk muka bumi Jepun yang bergunung-ganang menyukarkan lagi Maharaja untuk menguatkuasakan kawalan terhadap Daimyo.

      Faktor ini menyebabkan Daimyo menjadi golongan yang berkuasa hingga dapat mencabar pengaruh dan kekuasaan Maharaja. Oleh itu, Maharaja melantik golongan bangsawan di istana sebagai Gabenor Wilayah untuk mengawal Daimyo. Malangnya Gabenor yang menetap di ibu kota menikmati pelbagai kemewahan dan tidak mengendahkan hal ehwal pentadbiran wilayah. Ini menyebabkan kuasa di wilayah beralih daripada Gabenor kepada ketua suku.Petani turut mengubah taat setia kepada Ddaimyo tempatan.[2]

      Perebutan politik antara Ketua Ssuku mencapai kemuncak apabila ketua keluarga Miramoto Yoritomo membentuk kerajaan bersifat ketenteraan yang pertama. Kerajaan bercorak ketenteraan yang dikenali sebagai bakufu ditubuhkan di Kamakura. Kemunculan pemerintahan Kamakura menandakan permulaan Sistem Feudal di Jepun.[3]

---

[1]“Masyarakat Feudal”, dalam  Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1, (Putrajaya: Kementerian Pendidikan Malaysia,2013),7.

[2] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kemaskini, (Shah Alam: Oxford Fajar Sdn. Bhd,2013),9.

[3] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga, ,(Bangi: Penerbitan Pelangi Sdn. Bhd.2016),9.

Susun Lapis Masyarakat Feudal di England

OLEH-AHMAD BIN YAAKOB

Raja

Dalam sistem feudal di England, raja mempunyai kedudukan yang paling tinggi. Raja merupakan pemerintah yang berkuasa mutlak dan menguasai seluruh tanah dalam kerajaannya.Di bawah raja ialah golongan bangsawan yang menerima tanah secara langsung daripada raja. Raja akan memberikan hak pajakan tanah kepada golonganbangsawan/vassal. Sebagai balasan golongan bangsawan akan menawarkan bantuan ketenteraan kepada raja. Raja amat bergantung kepada golongan bangsawan bagi mengukuhkan kedudukan dan kekuasaannya.Bagi memastikan golongan bangsawan taat setia kepadanya, raja memberikan anugerah dan gelaran kepada golongan bangsawan. Namun terdapat juga bangsawan yang terlalu berkuasa hingga dapat mengancam kedudukan dan kekuasaan raja.Menjelang abad ke 16 dan 17, pemerintahan monarki mutlak diamalkan di England iaitu ketika pemerintahan Dinasti Tudor dan Stuarts.[1]

Bangsawan

Dalam susun lapis mesyarakat feudal, kedudukan golongan bangsawan ialah selepas raja. Golongan bangsawan membantu raja dalam hal ehwal pentadbiran dan menguruskan ekonomi. Golongan ini menerima tanah secara langsung daripada raja dan memerintah tanah tersebut.  Tanah yang dikurniakan oleh raja kepada golongan bangsawan boleh diwarisi oleh keluarga bangsawan.

      Tanah yang berada di bawah penguasaan dan pentadbiran golongan bangsawan dikenali sebagai manor. Golongan bangsawan menetapkan undang-undang bagi mengawal golongan petani yang mengusahakan tanah pertanian. Di samping itu, mereka menyewa atau memajak sebahagian daripada tanah mereka kepada golongan bangsawan yang lebih rendah.

      Sebagai balasan kepada tanah yang dikurniakan oleh raja, golongan bangsawan dikehendaki membayar cukai tanah, memberi taat setia kepada raja dan membekalkan bantuan ketenteraan kepada raja.[2]     

      Selain itu, raja turut mengurniakan pelbagai gelaran seperti duke, baron dan vassal kepada golongan bangsawan untuk mendapat sokongan daripada golongan tersebut. Menjelang abad ke-16, kedudukan dan peranan golongan bangsawan di England turut mengalami perubahan.

      Perang Bunga Mawar yang berlangsung antara tahun 1450 hingga 1485 menyebabkan pengaruh golongan tersebut mula merosot.  Perang ini mengukuhkan kedudukan raja-raja daripada Dinasti Tudor yang memerintah England ketika itu. Perkembangan ini menyebabkan raja dapat mengawal golongan bangsawan yang semakin lemah. Raja menguasai jentera pengawal pentadbir daripada golongan bukan bangsawan.[3]

Pahlawan Knight

Diberi tanah sebagai balasan terhadap perkhidmatan dalam bidang ketenteraan. Berkhidmat dengan raja,bangsawan (lord atau baron) dan mendapat ganjaran seperti tanah,harta, dan barang rampasan.

Bertanggungjawab melindungi bangsawan dan keluarga bangsawan. Terikat dengan sumpah yang mengkehendaki mereka berkhidmat untuk raja dan bangsawan. Boleh dipanggil bila-bila masa.

Knight mengagihkan tanah kepada serf dan sebagai balasan serf akan memberi perkhidmatan kepada knight.Knight pula akan melindungi serf dan keluarganya.Knight akan tinggal di tanah miliknya, memiliki rumah dan pasukan tentera sendiri. Mereka juga berhak memungut cukai di kawasannya.

Petani

Dalam susun lapis masyarakat feudal, golongan petani berada di bawah penguasaan golongan bangsawan. Golongan ini mewakili sebahagian besar daripada penduduk di England pada zaman tersebut. Golongan petani juga dikenali sebagai frreman, villain,sokeman, border dan cottar. Mereka tinggal di kawasan kampung yang dikenali sebagai manor dan mengusahakan tanah milik tuan tanah. Sebagai balasan tuan tanah akan memberi perlindungan dan jaminan keselamatan kepada petani.[4]

      Golongan petani berada di bawah kawalan dan pengawasan tuan tanah dan membayar sewa, petani juga dikehendaki menawarkan khidmat buruh kepada tuan tanah. Antara tugas buruh yang dilakukan oleh petani untuk tuan tanah ialah mengusahakan tanah, membina bangsal, menggali parit dan membina jalan.

      Petani juga akan diberi sebidang tanah dan hasil daripada tanah tersebut digunakan untuk menyara kehidupan mereka. Petani juga tertakluk kepada kepada undang-undang kehakiman yang ditetapkan oleh tuan tanah.

Petani dikawal oleh tuan tanah antaranya oleh lord manor (institusi manor/ladang) yang akan melindungi petani, mendirikan mahkamah bagi membolehkan petani mendapatkan keadilan.[]

Mereka tidak dibenarkan meninggalkan manor tanpa kebenaran daripada lord. Dalam konteks ini, golongan petani hidup dalam lingkungan manor sebagai satu komuniti tertutup. Segala keperluan asas petani seperti makanan, pakaian dan peralatan disediakan dalam institusi manor.[5]

      Perubahan yang berlaku dalam bidang ekonomi pada abad ke-16 Masihi telah menyebabkan kehidupan petani mula berubah. Perkembangan aktiviti pertanian komersial, kemunculan bandar dan perkembangan perindustrian menyebabkan golongan petani berhijrah ke bandar. Tuan  tanah membebaskan golongan petani dan kini mereka menjadi buruh upahan kepada tuan tanah. Perkembangan ini menyebabkan hubungan antara petani dan tuan tanah turut mengalami perubahan.[6] 

Hamba

Golongan  yang paling rendah dalam susun lapis masyarakat feudal ialah golongan hamba. Golongan hamba mewakili satu persepuluh daripada jumlah penduduk di England dan berada di bawah golongan petani Golongan hamba tidak memiliki tanah dan mempunyai kuasa perundangan yang terhad.[7] Menjelang abad ke-16 dan 17 Masihi, kedudukan golongan hamba mengalami perubahan ekoran perkembangan dalam bidang ekonomi, politik dan sosial di England. Golongan hamba dibebaskan oleh tuan tanah dan sebahagian besar daripada mereka berhijrah ke bandar. Mereka tidak terikat lagi kapada golongan tuan tanah.[8]  

Paderi

- Merupakan satu kelas masyarakat yang berasingan. Sebilangan besar terdiri daripada golongan bangsawan yang memiliki tanah sebagai vassal.

Pada abadke-12 dan 13 M hampir l/3 daripada tanah yang digunakan di Eropah Barat dikawal oleh gereja.

Bishop, abot dan pegawai yang memegang jawatan penting dalam gereja biasanya adalah golongan bangsawan. Campur tangan golongan bangsawan dalam pemilihan jawatan gereja menyebabkan pegawai-pegawai gereja terdiri daripada golongan yang mementingkan material dan mempunyai dua tanggungjawab iaitu agama dan dunia (tanah).[9]

---

[1]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kemaskini,5.

[2] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga, ,(Bangi: Penerbitan Pelangi Sdn. Bhd.2016),6

[3] Ibid,7.

[iv] “Masyarakat Feudal”, dalam Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1,5.

[4] “Masyarakat Feudal”, dalam Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1,5.

[5] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga, ,(Bangi: Penerbitan Pelangi Sdn. Bhd.2016) 8

[6] Ibid

[7]Ibid, 8

[8] Aayadurai Letchumanan, Score in STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Ppenggal 1, (Shah Alam: Oxford Fajar Sdn. Bhd, 2016),33.

[9] “Masyarakat Feudal”, dalam Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1,5.

MASYARAKAT FEUDAL DI ENGLAND

oleh-AHMAD BIN YAAKOB

CIRI-CIRI MASYARAKAT FEUDAL

KEDUDUKAN RAJA

KEMEROSOTAN PENGARUH BANGSAWAN

KEDUDUKAN KNIGHT

PEMILIKAN TANAH

KEWAJIPAN PERIBADI

MOBILITI SOSIAL

KEDUDUKAN RAJA

Menjelang abad ke-16 dan 17, muncul sisitem pemarintahan monarki mutlak di England.Mengikut susunan ini, raja mempunyai kuasa mutlak dalam bidang pentadbiran, perundangan dan kehakiman. Raja mempunyai kedudukan tertinggi dalam susun lapis masyarakat. Bagi mengukuhkan kedudukan dan kekuasaannya seseorang raja mengambil pelbagai langkah untuk mengukuhkan keudukannya seperti dilakukan oleh Raja Henry VII.[1]

      Dalam bidang politik beliau mengurangkan kuasa parlimen. Parlimen menurut perintah Raja Henry VII. Baginda juga menyekat pengaruh dan kuasa golongan bangsawan. Memansuhkan amalan memakai pakaian khas oleh golongan bangsawan.

      Dalam bidang ekonomi, baginda meningkatkan perbendaharaan negara, memperkenalkan tarif bagi melindungi industri tekstil dan kain kapas. Baginda turut mengenakan cukai import dan eksport. Kedudukan kewangan yang kukuh berjaya mengukuhkan kedudukannya. Dalam bidang perundangan, baginda menubuhkan Majlis Diraja  yang berperanan sebagai mahkamah. Majlis ini berperanan dalam mengawal keamanan dan keadilan.[2]

      Menjelang pemerintahah Dinasti Stuart, berlaku perselisihan antara raja dengan parlimen dalam mengukuhkan kedudukan masing-masing. Dalam hal ini Raja James I dan Raja Charles I telah mengambil tindakan bagi mempertahankan kedudukan mereka. Kemuncak kepada pertentangan ini menyebabkan parlimen memaksa Raja Charles I menandatangani Pengistiharan hak.

      Tujuan pengisytiharan ini diperkenalkan ialah untuk menyekat kuasa dan pengaruh raja. Menjelang pemerintahan Raja CharlesII, pemerintahan Raja Berperlembagaan diamalkan di England. Perkembangan ini menyebabkan raja tertakluk kepada peraturan dan undang-undang yang digubal oleh Parlimen.[3]

KEMEROSOTAN PENGARUH BANGSAWAN

      Menjelang abad ke-16 dan 17, pengaruh dan kekuasaan golongan bangsawan merosot. Kedudukan raja pula semakin kukuh ekoran perkembangan pesat yang berlaku dalam bidang ekonomi. Penglibatan raja dalam kegiatan ekonomi kapitalis mengukuhkan kedudukan dan pengaruhnya. Perkembangan ini menyebabkan raja England dapat mengawal golongan bangsawan.[4]

      Ekoran daripada penguasaan penguasaan terhadap golongan bangsawan, raja menjalankan pemerintahan secara mutlak. Kemerosotan pengaruh bangsawan menyebabkan muncul pegawai-pegawai pentadbiran. Pegawai-pegawai ini menerima gaji daripada raja bagi membantu mengendalikan mengendalikan pemerintahan dan pentadbiran. Pegawai-pegawai ini terdiri daripada rakyat biasa yang mempunyai kebolehan dan kewibawaan dalam pentadbiran.[5]

KEDUDUKAN KNIGHT

      Dalam masyarakat feudal golongan knight memainkan peranan penting dalam bidang ketenteraan, tanggungjawab golongan ini ialah untuk mempertahankan raja dan golongan bangsawan daripada ancaman musuh. Mereka menerima ganjaran dalam bentuk tanah dan harta benda daripada raja dan golongan bangsawan.[6]

      Menjelang abad ke-16 dan 17, peranan dan kedudukan golongan Knight mula berubah kerana pemerintah England tidak bergantung kepada golongan ini untuk mempertahankan negara dari musuh. Raja menubuhkan pasukan tentera yang berada di bawah kawalan dan penguasaannya.

      Perkembangan ini menyebabkan pasukan tentera tidak didominasi oleh golongan knight sahaja. Golongan petani dan rakyat biasa juga direkrut untuk berkhidmat dengan pasukan tentera.[7]  

PEMILIKAN TANAH

Menjelang Zaman Pertegahan, kegiatan ekonomi masyarakat feudal amat bergantung kepada tanah. Raja mengurniakan tanah kepada bangsawan. Manakala golongan bangsawan pula akan membekalkan perkhidmatan tentera kepada baginda. Tanah yang berada di bawah penguasaan golongan bangsawan dikenali sebagai manor.

      Tanah yang dikurniakan oleh raja boleh diwarisi oleh keluarga golongan bangsawan. Menjelang abad ke 16 dan 17, perubahan dalam sistem ekonomi menyebabkan masyarakat tidak bergantung kepada tanah. Mereka melibatkan diri dalam aktiviti pertanian komersial dan perindustrian. Perkembangan ekonomi komersial menyebabkan raja mengukuhkan kedudukan menerusi penguasaan terhadap kapitalisme.[8]

KEWAJIPAN PERIBADI

Dalam masyarakat feudal, wujud hubungan peribadi antara lord tuan tanah dengan vassal penyewa tanah. Hubungan antara kedua-dua pihak tersebut adalah berdasarkan perjanjian (kontrak). Berdasarkan perjanjian tersebuat kedua-dua pihak saling bertanggungjawab terhadap kepentingan bersama.[9]

      Dalam konteks ini, satu pihak memberi perlindungan manakala satu pihak lagi menawarkan perkhidmatan tentera. Sebagai contoh, raja memberi perlindungan dan jaminan keselamatan kepada golongan bangsawan. Sebagai balasan golongan bangsawan akan memberikan perkhidmatan ketenteraan kepada raja..

      Menjelang abad ke-16 dan 17, berlaku perubahan dalam hubungan raja dengan golongan bangsawan. Kedudukan raja yang semakin kukuh meyebabkan raja tidak perlu lagi bergantung kepada golongan bangsawan bagi mendapatkan bantuan ketenteraan. Raja mempunyai pasukan tentera sendiri dan tidak perlu lagi bergantung kepada golongan pahlawan dan bangsawan.  

MOBILITI SOSIAL

Masyarakat  feudal pada zaman pertengahan merupakan masyarakat bersusun lapis yang menpunyai kedudukan ekonomi, politik dan sosial yang berlainan. Perubahan dalam kedudukan sosial dan status masyarakat jarang berlaku. Setiap golongan harus melaksanakan peranan dan tanggungjawab yang telah ditetapkan. [10]

     Namun demikian perubahan dalam bidang politik, ekonomi dan sosial yang berlaku pada abad ke-16 dan 17 menyebabkan wujud mobiliti sosial dalam masyarakat. Perkembangan ini menyebabkan struktur susun lapis masyarakat turut mengalami perubahan. Jawatan-jawatan penting dalam kerajaan yang yang dimonopoli oleh golongan bangsawan kini disandang oleh rakyat biasa. Hal ini membawa kepada kemunculan golongan pertengahan dan kelas menengah dalam masyarakat.[11]

---

[1]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kedua, (Shah Alam: Oxford Fajar Sdn. Bhd,2015),2

[2] Ibid,3.

[3]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga, (Bangi: Penerbitan Pelangi Sdn. Bhd.2016),3.

[4]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kedua, 3.

[5] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga,,3.

[6] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kedua, 3.

[7] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kedua, 4.

[8] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga,,4.

[9]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kedua, 4.

[10] SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga,,5.

[11] Ibid,5.

Unit 1.1 Masyarakat Feudal

Oleh- AHMAD BIN YAAKOB

Masyarakat Feudal

Kemunculan masyarakat feudal di Eropah dapat dikesan sejak zaman pertengahan awal.

Menjelang akhir abad ke-19, masyarakat feudal muncul di bahagian lain di benua Eropah

Kemunculan masyarakat feudal di England bermula semasa pemerintahan William Si Penakluk (1028-1087).Baginda meletakkan asas bagi kelahiran feudalisme yang lebih teratur dan sistematik di negara tersebut. Menjelang abad ke-16 dan 17, berlaku perubahan dalam peranan dan kedudukan masyarakat feudal di England. Prubahan ini berlaku ekoran daripada perkembangan pesat dalam bidang ekonomi dan kemunculan negara bangsa.Perkembangan masyarakat feudal di Jepun dapat dikesan sejak zaman Kamakura hingga zaman Sengoku Jidai. Feudalisme di Jepun mencapai kematangan pada zaman Shogun Tokugawa  (1603-1867). Masyarakat feudal di England dan Jepun pada abad ke-16 mempunyai ciri-ciri yang tersendiri.[1]

Konsep / definisi Masyarakat Feudal

Pengertian masyarakat feudal.

Istilah masyarakat feudal digunakan oleh sejarahwan untuk menerangkan susunan sosial masyarakat pada Zaman Pertengahan di Eropah.  Selain benua Eropah, masyarakat feudal muncul di Jepun sekitar abad ke-14 dan 15. Menurut Marc Bloch dalam buku beliau yang bertajuk Feudal Society, masyarakat feudal merupakan masyarakat berhierarki yang mempunyai struktur susun lapis tersendiri. Kedudukan, kuasa dan status setiap lapisan ditentukan meleluai penguasaan tanah.[2]

      Dalam masyarakat feudal wujud hubungan peribadi antara lor (pemilik tana) dan vassal (pemegang tanah) berasaskan ikatan perjanjian  (kontrak). Berdasarkan perjanjian tersebut, lord dan vassal saling bertanggungjawab terhadap kepentingan bersama. Dalam konteks ini ,satu pihak memberi perlindungan manakala satu pihak lagi menawarkan perkhidmatan  tentera.

.Secara umum tetdapat dua maksud feudalisme yang merangkumi ciri persamaan dan perbezaan.Takrifan pertama feudalisme ialah satu bentuk organisasi politik dan sosial yang mempunyai kelas atau susunan tertentu iaitu mengikut Susun lapis hierarki.Takrifan kedua Membawa maksud satu sistem hubungan timbal-balas yang berdasarkan ketaatsetiaan antara dua kumpulan manusia bebas.[3]

Sistem feudal pula ditakrifkan sebagai sebuah kerajaan politik tempatan yang ditadbir oleh individu-indivudu tertentu dan bukan wakil dari kerajaan pusat.  Dalam sistem feudal, kedudukan seseorang individu adalah mengikut sistem kelas  dan bersusun lapis mengikut hierarki.[4]

---

[1]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Kemaskini, (Shah Alam: Oxford Fajar Sdn. Bhd,2013),1

[2]SivachandralingamSundara Raja dan Ayadurai Letchumanan, Ace Ahead Teks STPM Sejarah Dunia (1500-1955) Penggal 1,Edisi Ketiga,2.

[3]“Masyarakat Feudal”, dalam Modul Pengajaran dan Pembelajaran STPM Sejarah Penggal 1, (Putrajaya: Kementerian Pendidikan Malaysia,2013),1.

[4]Mahdi Shuid, Sazlina Othman dan Ajurun Begum Ahamed, Pra-U gereja terdiri daripada golongan yang mementingkan material dan mempunyai dua tanggungjawab iaitu agama dan dunia (tanah).Teks STPM Sejarah (Sejarah Dunia) Penggal 1,(Bangi: Penerbitan Pelangi Sdn. Bhd.2014),2.

Menyelami kembali makna penderhakaan Hang Jebat

DR. AZMAN ISMAIL

19 Mei 2018 3:00 AM

 

PENINGGALAN Gereja St. Paul di Melaka. Kisah Hang Tuah dan Hang Jebat pada zaman Kesultanan Melayu Melaka wajar menjadi pengajaran buat rakyat di negara ini.

RAKYAT negeri Melaka telah terbahagi kepada dua kelompok selepas peristiwa pertarungan antara Hang Tuah dan Hang Jebat. Kedua-dua kumpulan itu terdiri daripada para penyokong Tuah yang menganggapnya sebagai wira kerana membela sultan, manakala para pengikut Jebat melihatnya sebagai pahlawan sejati yang berani menyuarakan kebenaran.

Namun, cara Jebat menyuarakan kebenaran tersebut bertentangan dengan undang-undang yang diamalkan di Melaka. Walau apa pun pandangan oleh para penyokongnya, Jebat tetap dianggap sebagai penderhaka dan pengkhianat terhadap kerajaan Melaka dan Sultan Mansur Syah.

Sudah tersurat untuk penderhaka, Hang Jebat mati di tangan sahabat karibnya, Hang Tuah, pahlawan Melayu yang memiliki taat setia yang tidak berbelah bahagi kepada sultan. Keris Taming Sari akhirnya kembali ke dalam genggaman laksamana itu, selain meraih pelbagai kurnia Sultan Mansur Syah selepas membunuh Jebat.

Polemik antara Jebat dan Tuah tidak pernah menemukan noktahnya hingga ke hari ini. Sarjana-sarjana tempatan memperdebatkan kedudukan kedua-duanya dari perspektif wira, penderhaka, kesetiaan dan di satu sisi lain ia merupakan keberanian menentang birokrasi yang pincang.

Hikayat Hang Tuah mencatatkan Hang Jebat adalah penderhaka. Sebagai orang yang menentang Sultan Mansur Syah dan menodai maruah Empayar Melaka, dia wajar mati. Seluruh keturunannya juga perlu dihapuskan. Tapak rumahnya juga digali dan dibuang ke laut!

Ramai yang melihat Tuah sebagai wira kerana setia yang tidak ada duanya kepada Sultan Melaka. Dia sanggup membunuh sahabatnya Jebat kerana dianggap menderhaka dan mencemar nama baik Melaka dan paling penting mencalar akal budi Melayu dalam konteks menjunjung kedudukan sultan.

Namun, Sasterawan Negara Usman Awang mengangkat Jebat sebagai wira dalam naskhah teater Matinya Seorang Pahlawan (1992). Begitu juga Kassim Ahmad. Mana Sikana pula dalam Tuah-Jebat Dalam Drama Melayu: Satu Kajian Intertekstualiti (1994) turut meletakkan Hang Jebat sebagai wira.

Birokrasi

Masyarakat Melayu juga telah dididik – sesiapa yang mengkritik birokrasi dan sistem kekuasaan istana adalah penderhaka. Sebagaimana Jebat, dosanya terhadap sultan dan negeri Melaka terlalu besar. Balasan kepada penderhaka dalam mana-mana kerajaan di dunia ialah mati di hujung senjata.

Malah, dalam waadat antara Demang Lebar Daun (mewakili rakyat) dan Sang Sapurba (Raja) seperti yang tercatat dalam Sejarah Melayu (Sulalatus Salatin), mana-mana hamba rakyat yang menderhaka dan berbuat nista kepada rajanya, mereka boleh dijatuhkan hukuman mati, jika tidak ada lagi ruang keampunan.

Berdasarkan waadat itu juga, raja atau sultan sebagai penaung rakyat pula tidak boleh sama sekali menjatuhkan hukuman kepada hamba rakyat tanpa usul periksa.

Persoalannya kenapa Jebat dianggap sebagai penderhaka sedangkan dia memperjuangkan kebenaran dan keadilan iaitu membela kematian Tuah yang dijatuhkan hukuman mati tanpa usul periksa? Jawapan yang mudah ialah Jebat menentang sebuah sistem yang dibangun oleh suara kekuasaan majoriti.

Di sisi lain, Jebat sendiri dilihat oleh pembesar-pembesar Melaka yang berkepentingan dalam sistem tersebut sebagai orang mencabar kedudukan sultan, sekali gus meletakkan dirinya sebagai penguasa baharu di Melaka. Pada masa yang sama menafikan institusi yang sah.

Biarpun para pembesar dan penyokong Hang Tuah tahu tujuan Jebat adalah membela kebenaran dan fitnah terhadap Tuah dan membetulkan kesilapan birokrasi, pembesar-pembesar tetap mengakui laksamana itu sebagai wira. Jebat pula dianggap sebagai penderhaka, pengkhianat atau pemberontak.

Akhirnya seperti yang dicatat dalam Sejarah Melayu, seluruh keturunan Jebat dibunuh dan diaibkan. Semua binatang peliharaannya juga dimusnahkan dan tapak rumahnya telah digali dan dihumbankan ke laut.

Sebenarnya, kisah Jebat-Tuah telah diletakkan dalam ruang kognitif masyarakat bahawa Jebat adalah penderhaka. Sesiapa sahaja yang bertentangan dengan kepentingan sistem birokrasi yang majoriti adalah Jebat.

Namun, untuk menjadi Jebat ia harus melalui pendekatan yang betul. Ia harus berdasarkan kepada perundangan, pelembagaan dan kesepakatan kolektif yang telah dibentuk. Paling penting, Jebat harus mengambil kira bentuk birokrasi yang telah disepakati. 

Sebuah kesejahteraan akan muncul apabila semua pihak dilibatkan dalam pembuatan birokrasi. Tidak wajar masyarakat kita sentiasa meletakkan Tuah yang tidak berani mengkritik sultan sebagai wira, sedang Jebat terus dianggap sebagai penderhaka selamanya!

Legenda Tuah-Jebat itu sama seperti kisah dalam Perang Bhratayudha yang dimuatkan dalam epik Mahabaratha. Ia menceritakan konflik berdarah antara kelompok Pendawa dan Kurawa yang berakhir dengan kemusnahan, kematian dan dendam ribuan rakyat jelata kedua-dua pihak.

Peperangan berakhir setelah Arjuna yang merupakan panglima Pendawa berjaya membunuh Bhisma, raja kerajaan Hastinapura yang merupakan ketua puak Kurawa. Para tentera Kurawa yang kehilangan panglima akur. Mereka kalah dan terpaksa menerima apa sahaja hukuman oleh pihak lawan.

Dapat disimpulkan, perkelahian Tuah-Jebat dan peperangan antara puak Kurawa dan Pendawa merupakan sesuatu yang mesti dielakkan demi survival rakyat dan negara. Sistem birokrasi harus berorientasikan kesejahteraan, keharmonian dan tolenrasi.

“Dalam drama kehidupan manusia, hidup ini dipersembahkan hanya untuk Tuhan dan malaikat-malaikat supaya menjadi orang baik. Dan, kebaikan itu akan mengelakkan perang,” tulis ahli falsafah Britain, Francis Bacon (1561-1626) dalam The New Atlantis.

SUMBER=KOSMO ONLINE 19 Mei 2018 3:00 AM